برای تشخیص و بررسی‌ وضعیت دندان‌ها، تصویربرداری یکی از روش‌های کارآمد محسوب می‌شود. رادیوگرافی‌ اکلوزال امکان مشاهده گسترده‌ و دقیق‌ از ساختارهای استخوانی، دندان‌های نهفته، ضایعات پنهان و تغییرات پاتولوژیک در فک‌ها را فراهم می‌کند.

تصویربرداری اکلوزال به‌دلیل سهولت استفاده، راحتی بیمار و توانایی ثبت تصاویر کل فک در دندانپزشکی عمومی، ارتودنسی و جراحی فک و صورت به‌ طور گسترده کاربرد دارد.

رادیوگرافی اکلوزال چیست؟

رادیوگرافی اکلوزال یکی از روش‌های تصویربرداری دندانی است که امکان مشاهده‌ تمام قوس دندانی فک بالا یا پایین را در یک تصویر فراهم می‌کند. این روش، نمایی کلی از استخوان فک و بافت‌های اطراف دهان در اختیار دندان‌پزشک قرار می‌دهد.

اکلوزال معمولاً به‌عنوان یک ابزار مکمل در کنار رادیوگرافی‌های دیگر مانند پری اپیکال و بایت ‌وینگ به‌کار می‌رود.

کاربردهای عکس اکلوزال

• بررسی وضعیت دندان‌های خلفی فک بالا، به‌خصوص در بزرگسالانی که گرفتن عکس تک دندان برایشان دشوار است.
• کمک به تعیین اندازه و میزان گستردگی ضایعاتی مانند کیست‌ها، تومورها یا تغییرات استخوانی مانند استئودیستروفی که ناحیه خلفی فک بالا را درگیر می‌کنند.
• تشخیص دندان‌های نهفته
• بررسی شکستگی‌های فک و دندان‌ها
• بررسی ساختار سقف دهان
• تشخیص شکاف کام
• بررسی ریشه‌های باقی‌مانده

بیشتر بخوانید: رادیوگرافی پانورامیک

نحوه تهیه عکس اکلوزال

رادیوگرافی اکلوزال طبق مراحل زیر انجام می‌شود:

1. بیمار روی صندلی می‌نشیند به‌گونه‌ای که سرش روی تکیه‌گاه ثابت باشد. همچنین، از او خواسته می‌شود تا محافظ تیروئید را در جای خود نگه دارد.
2. گیرنده تصویر به‌طور صاف روی سطح اکلوزال دندان‌های فک پایین قرار داده می‌شود. بیمار باید به‌آرامی آن‌را گاز بگیرد؛ موقعیت دستگاه گیرنده تصویر به‌گونه‌ای است که در بزرگسالان، محور آن به صورت مورب و در کودکان به شکل قدامی خلفی باشد.
3. سرتیوب دستگاه اشعه ایکس در خط وسط صورت بیمار و در بالای سر قرار می‌گیرد و پرتو با زاویه‌ای حدود 65 تا 70 درجه از سمت پل بینی به سمت گیرنده تصویر تابانده می‌شود.
4. در نهایت تصویر بعد از پردازش‌های نهایی تحویل فرد داده می‌شود

برای تهیه عکس اکلوزال می‌توانید به صورت آنلاین نوبت خود را از مراکز تصویربرداری دکتر تقی لو دریافت کنید:

آیا رادیوگرافی اکلوزال خطرناک است؟

رادیوگرافی اکلوزال با دوز نسبتاً پایین اشعه ایکس انجام می‌شود و روشی کم‌خطر‌ محسوب می‌شود.

اما تابش یونیزان حتی در مقادیر کم نیز می‌تواند موجب افزایش احتمال بروز سرطان‌هایی مانند تومورهای مغزی یا غدد بزاقی شود. این موضوع در کودکان به‌دلیل حساسیت بیشتر بافت‌ها و نزدیکی اندام‌های حیاتی مانند تیروئید اهمیت بیشتری دارد.

همچنین مادران شیرده یا زنان باردار نیز باید حتماً با مشورت و صلاحدید دندانپزشک این روش را انجام دهند.

برای کاهش خطر، استفاده از روپوش سربی، محافظ تیروئید و رعایت استانداردهای حفاظتی ضروری است.

تفاوت رادیوگرافی اکلوزال با پری اپیکال (تک دندان) چیست؟

مهم‌ترین تفاوت‌های این دو روش تصویربرداری دندان عبارتند از:

• عکس تک دندان تصویری دقیق فقط از یک دندان ارائه می‌دهد. این نوع رادیوگرافی برای بررسی مشکلاتی مانند آبسه، کیست، ضایعات ریشه یا آسیب‌های ناشی از تروما کاربرد دارد.
• اکلوزال تصویری گسترده‌تر از قوس دندانی (فک بالا یا پایین) نشان می‌دهد. اغلب برای بررسی دندان‌های نهفته، دندان‌های اضافی، ضایعات بزرگ یا شکستگی‌ها استفاده می‌شود.
• در پری‌ اپیکال از دستگاه تصویربرداری یا سنسور کوچک داخل دهان استفاده می‌شود، در حالی‌که در اکلوزال از سنسور بزرگ‌تر استفاده می‌شود تا تمام قوس دندانی را پوشش دهد.

در حوزه دندانپزشکی و رادیولوژی دهان، تکنیک‌ها و ابزارهای تصویربرداری دقیق، نقشی حیاتی در تشخیص به‌موقع و درمان موثر بیماری‌ها دارند. یکی از روش‌های پرکاربرد در تصویربرداری داخل دهان، که دقت بالایی در نمایش ساختارهای دندانی دارد، تکنیکی به نام بایت وینگ (Bitewing) است که در بررسی وضعیت تاج دندان‌ها و فضای بین دندانی نقش مهمی ایفا می‌کند.

ما در این متن رادیوگرافی بایت وینگ را تعریف کرده، کاربردها، مزایا، نحوه انجام و مراقبت‌های قبل و بعد آن را بررسی می‌کنیم.

رادیوگرافی بایت وینگ چیست؟

رادیوگرافی بایت وینگ یکی از انواع تصویربرداری‌های داخل دهانی است که نمای دقیقی از تاج دندان‌های آسیای کوچک و بزرگ در یک سمت فک ارائه می‌دهد. این نوع رادیوگرافی به تشخیص پوسیدگی‌های بین‌دندانی، بررسی ارتفاع استخوان و ارزیابی وضعیت ترمیم‌های دندان کمک فراوانی می‌کند.

اصطلاح بایت وینگ به نحوه قرارگیری فیلم یا حسگر در دهان اشاره دارد؛ بیمار یک زبانه یا بال کوچک (Wing) را که دستگاه را در جای خود نگه می‌دارد، گاز می‌گیرد (Bite). برای ارزیابی دندان‌های خلفی، از هر طرف یک عکس گرفته می‌شود.

کاربردهای بایت وینگ چیست؟

رادیوگرافی بایت وینگ، کاربردهای مهمی در تشخیص و پایش وضعیت دندان‌ها دارد. از جمله:

• تشخیص پوسیدگی‌های دندانی، به‌ویژه در نواحی بین دندانی که با معاینه مستقیم قابل مشاهده نیستند.
• بررسی روند پیشرفت پوسیدگی‌ها در جلسات معاینه دوره‌ای، برای ارزیابی اثربخشی درمان یا تغییرات در مراقبت‌های بهداشتی بیمار.
• ارزیابی ترمیم‌های موجود مانند پرکردگی‌ها، برای بررسی نشت، شکستگی یا پوسیدگی ثانویه.
• بررسی وضعیت استخوان اطراف دندان‌ها در بیماران مبتلا به بیماری‌های لثه، با هدف تشخیص میزان تحلیل استخوان و شدت پیشرفت بیماری‌های پریودنتال.

مزایای عکس بایت وینگ

رادیوگرافی بایت وینگ مزایای متعددی برای بیمار و دندانپزشک به‌همراه دارد. این نوع عکس ‌برداری، امکان دسترسی به سطوحی را فراهم می‌کند که ممکن است در معاینه بالینی بصری یا لمسی یا رادیوگرافی پری اپیکال دیده نشوند. همچنین امکان ارزیابی عمق ضایعات را فراهم می‌کند.

از دیگر مزایای این روش آن است که غیرتهاجمی است؛ یعنی در حین تصویربرداری هیچ‌گونه آسیبی به دندان‌ها یا بافت‌های دهان وارد نمی‌کند.

این در حالی است که برخی ابزارهای دستی مانند پروب دندان‌پزشکی اگر به‌درستی استفاده نشوند، ممکن است هنگام معاینه به مینای دندان آسیب بزنند.

علاوه‌بر موارد بالا در انواع دیجیتال بایت وینگ، تصاویر با وضوح بالا بلافاصله در دسترس‌ قرار می‌گیرند و می‌توان آن‌ها را بزرگ‌نمایی و تحلیل کرد.

میزان تابش اشعه ایکس هم در بایت وینگ بسیار کم است و علاوه‌بر انسان، به محیط زیست نیز آسیب نمی‌رساند.

جهت تهیه عکس بایت وینگ و رزرو وقت می‌توانید از طریق لینک زیر اقدام کنید:

مراقبت‌های ضروری قبل از تصویربرداری بایت وینگ

رادیوگرافی بایت وینگ نیز به مراقبت‌های خاصی پیش از انجام نیاز ندارد. بااین‌حال، در صورت بارداری یا احتمال آن، بیمار باید حتماً موضوع را به رادیولوژیست اطلاع دهد تا اقدامات احتیاطی لازم انجام شود.

همچنین، پیش از تصویربرداری باید تمامی اشیای فلزی مانند گوشواره، گردنبند، گیره و سنجاق از ناحیه سر و گردن خارج شوند، چرا که ممکن است بر کیفیت تصویر تأثیر بگذارند.

در موارد خاص مانند بارداری، استفاده از محافظ تیروئید و پیش‌بند سربی برای کاهش مواجهه با اشعه توصیه می‌شود.

نحوه گرفتن عکس بایت وینگ

برای تهیه عکس بایت وینگ، ابتدا بیمار به‌صورت صاف و عمودی روی یونیت دندانپزشکی می‌نشیند.

سپس در صورت نیاز، پیش‌بند سربی و محافظ تیروئید برای کاهش جذب اشعه به او پوشانده می‌شود.

در شرایط کاملاً بهداشتی و با رعایت اصول کنترل عفونت، اپراتور فیلم یا گیرنده دیجیتال را با کمک نگه‌دارنده مقوایی یا پلاستیکی داخل دهان بیمار قرار می‌دهد. بیمار باید دندان‌ها را در حالت طبیعی روی تب نگه‌دارنده ببندد. پس از تنظیم موقعیت، دسته‌ دستگاه رادیوگرافی به‌سمت فیلم هدایت می‌شود.

فرد باید بدون حرکت بماند تا اپراتور پس از خروج از اتاق، دکمه تصویربرداری را فشار دهد.

پس از شنیدن صدای بوق، اپراتور بازمی‌گردد و در صورت نیاز، تصویربرداری را برای نواحی دیگر تکرار می‌کند.

عوارض و خطرات

عوارض و خطرات رادیوگرافی بایت وینگ بسیار محدود و قابل کنترل است.

میزان تابش اشعه در این روش بسیار کم و معمولاً معادل تابش طبیعی روزانه‌ای است که از محیط دریافت می‌کنیم.

 همچنین، پرتو اشعه به‌صورت متمرکز و باریک به ناحیه دندان‌ها تابیده می‌شود تا حداقل تابش به بدن وارد شود.

رعایت اصل ALARA (حداقل تابش ممکن) تضمین می‌کند که تنها در صورت نیاز، با تکنیک‌های صحیح و تعداد محدود عکس گرفته شود.

در موارد خاص مثل بارداری، تصویربرداری فقط در صورت ضرورت و با رعایت کامل نکات ایمنی انجام می‌شود. بنابراین، ریسک‌های این روش در برابر مزایای تشخیصی آن ناچیز است.

قیمت عکس بایت وینگ چقدر است؟

هزینه بایت وینگ به عوامل مختلفی مانند مکان کلینیک، تجهیزات مورد استفاده (دیجیتال یا سنتی)، تعداد تصاویر و موقعیت جغرافیایی بستگی دارد.

هزینه تهیه عکس بایت وینگ در سال ۱۴۰۴ معمولاً بین 70,000 تا 100,000 تومان برای هر تصویر است. معمولاً چهار تصویر برای بایت وینگ گرفته می‌شود، که ممکن است به‌صورت جداگانه یا در یک پکیج قیمت‌گذاری شود.

این مبلغ ممکن است در کلینیک‌های مختلف یا شهرهای بزرگ مانند تهران کمی بالاتر باشد. این نوع عکس‌برداری نسبت به عکس opg ارزان‌تر است.

سفالومتری یا رادیوگرافی سفالومتریک نوعی فناوری تخصصی اشعه ایکس است که به‌طور گسترده در ارتودنسی دندان برای ارزیابی و تجزیه و تحلیل تراز فک، دندان‌ها و ساختارهای جمجمه و صورت استفاده می‌شود. برخلاف اشعه ایکس استاندارد که بر روی یک ناحیه موضعی مانند دندان یا استخوان تمرکز می‌کنند، اشعه ایکس سفالومتریک نمای وسیع‌تر و جانبی‌تری از سر را ثبت می‌کند و بینش‌های مهمی در مورد تقارن صورت، روابط فک و ساختار راه هوایی ارائه می‌دهد.

سفالومتری چیست؟

سفالومتری نوعی تصویربرداری دندان با اشعه ایکس است که عمدتاً در حوزه ارتودنسی کاربرد دارد. رادیوگرافی سفالومتریک تصویری دقیق از نمای جانبی سر، فک و دندان‌ها فراهم می‌کند.

این روش فراتر از رادیوگرافی‌های معمولی است و کل ساختارهای صورت و جمجمه را در بر می‌گیرد تا متخصصان بتوانند رشد فک، موقعیت دندان‌ها و نسبت‌های صورت را به‌طور جامع بررسی کنند.

کاربردهای سفالومتری

این نوع رادیوگرافی دندان در موارد زیر کاربرد دارد:

برنامه‌ریزی ارتودنسی

این تصاویر به ارتودنتیست‌ها کمک می‌کند تا نحوه قرارگیری دندان‌ها، زاویه فک‌ها و نسبت‌های صورت را با دقت تحلیل کرده و مناسب‌ترین طرح درمان را انتخاب کنند.

این روش برای تشخیص مشکلاتی مانند اوربایت، آندربایت، کراس‌بایت و ناهنجاری‌های رشد فکی نیز بسیار کاربردی است.

بررسی مشکلات مفصل فکی-گیجگاهی (TMJ)

سفالومتری برای بررسی وضعیت مفصل فکی و تشخیص اختلالات مربوط به آن مانند درد، صدادادن یا محدودیت در حرکت فک به کار می‌رود. همچنین در پیگیری روند درمان نیز استفاده می‌شود.

ارزیابی انسداد مجاری تنفسی و آپنه خواب

ازآنجا‌که در این نوع تصویربرداری بافت‌های نرم نیز قابل مشاهده‌اند، رادیوگرافی سفالومتریک برای بررسی انسداد راه هوایی و تشخیص آپنه خواب مفید است. در صورت نیاز، این تصاویر به متخصص خواب یا جراح فک کمک می‌کند درمان مناسب را برنامه‌ریزی کند.

تشخیص شکستگی‌ها و دندان‌های نهفته

در صورت آسیب‌های تروماتیک یا وجود دندان نهفته، این روش می‌تواند محل دقیق شکستگی یا موقعیت دندان نهفته را مشخص کرده و روند درمانی را هدایت کند.

بررسی رشد و پیش‌بینی تغییرات ساختاری

در بیماران در حال رشد، سفالومتری برای پیش‌بینی رشد فک و تغییرات ساختار چهره بسیار مهم است. این اطلاعات برای تصمیم‌گیری در مورد زمان مناسب شروع درمان ارتودنسی حیاتی است.

تحلیل ریشه‌ها و ساختار دندان‌ها

سفالومتری اطلاعات دقیقی درباره موقعیت، طول و زاویه ریشه دندان‌ها ارائه می‌دهد که در تصمیم‌گیری برای درمان‌های ارتودنسی یا جراحی‌های دهان نقش مهمی دارد.

آموزش و مشاوره به بیمار

با استفاده از تصاویر دیجیتال دندانی، دندان‌پزشکان می‌توانند مشکلات بیمار را به‌صورت تصویری توضیح داده و او را در تصمیم‌گیری درمانی مشارکت دهند. همچنین امکان ذخیره، بازیابی و به‌اشتراک‌گذاری این تصاویر، همکاری بین متخصصان را تسهیل می‌کند.

تشخیص سایر مشکلات

 از آنجایی که تصویربرداری سفالومتریک، نمای وسیعی از سر، گردن و دهان ارائه می‌دهد، ممکن است برای آسیب‌های مختلف توصیه شود.

جهت انجام انواع تصویربرداری دندان و رزرو وقت می‌توانید از طریق لینک زیر اقدام کنید:

نحوه انجام تصویربرداری سفالومتری

فرایند تصویربرداری کاملاً بدون درد است و معمولاً در مدت زمان کوتاهی انجام می‌شود.

در این روش، بیمار در موقعیتی ثابت قرار می‌گیرد، به‌طوری‌که سر بین دو بازوی دستگاه باشد؛ یکی از بازوها حاوی گیرنده تصویر (یا فیلم) و دیگری بازوی چرخشی دستگاه است. موقعیت بدن و ثبات سر در حین تصویربرداری نقش مهمی در وضوح و دقت تصویر نهایی دارد.

بازوی چرخان دستگاه از کنار سر بیمار عبور می‌کند و تصویری جانبی از سر، فک، دندان‌ها و ساختارهای صورت ثبت می‌کند. این مرحله تنها حدود ۱۰ ثانیه طول می‌کشد.

پس از گرفتن تصاویر، داده‌ها به‌صورت دیجیتال پردازش یا به‌صورت فیلم ظاهر می‌شوند. این بخش ممکن است چند دقیقه زمان ببرد.

مراقبت‌های ضروری قبل و بعد از رادیوگرافی سفالومتریک

برای رادیوگرافی سفالومتریک، معمولاً مراقبت خاصی قبل یا بعد از آن لازم نیست. می‌توانید بلافاصله پس از تصویربرداری به فعالیت‌های عادی خود بازگردید.

بااین‌حال، اگر باردار هستید یا فکر می‌کنید که ممکن است باردار باشید یا اگر چشم مصنوعی دارید، باید به تکنسین رادیولوژی اطلاع دهید. زیرا این موارد می‌توانند بر تصویربرداری تأثیر بگذارند.

همچنین هرگونه جواهرات، عینک یا سایر اشیاء فلزی را که ممکن است در تصویر تداخل ایجاد کنند، در بیاورید.

عوارض و خطرات سفالومتری

نگرانی‌ رایج در مورد سفالومتری، مربوط به قرارگرفتن در معرض اشعه ایکس است. با این حال، میزان اشعه‌ای که در این تصویربرداری دریافت می‌شود، معمولاً معادل چند روز قرار گرفتن در برابر اشعه‌های طبیعی خورشید است. به‌عنوان مثال، خطر ایجاد سرطان در اثر یک عکس ساده از دندان، کمتر از یک در یک‌میلیون تخمین زده شده است.

با وجود اینکه تماس با اشعه ممکن است در موارد نادر و طی سال‌ها یا دهه‌ها باعث بروز عوارضی مانند سرطان شود. این احتمال بسیار پایین است و معمولاً مزایای تشخیص و درمان دقیق بسیار بیشتر از این ریسک جزئی است.

رادیوگرافی پری اپیکال یا تک دندان، یکی از روش‌های تصویربرداری دندان است که یک دندان و ساختارهای اطراف آن را به‌خوبی بررسی می‌کند. این نوع رادیوگرافی، اطلاعات ارزشمندی را درباره ریشه دندان، استخوان و نواحی اطراف ریشه‌ها فراهم کرده و نقش مهمی در تشخیص بیماری‌ها و مشکلات دهان و دندان دارد.

در این متن، رادیوگرافی پری اپیکال یا تک دندان، کاربردها و مزایای آن را در تشخیص‌های تخصصی دندانپزشکی و فرایند انجام و مراقبت‌های لازم را بررسی می‌کنیم.

رادیوگرافی پری اپیکال یا تک دندان چیست؟

رادیوگرافی پری ‌اپیکال یا رادیوگرافی تک دندان، نوعی تصویر‌برداری با اشعه ایکس از دندان است که تصویری دقیق از یک دندان، شامل ریشه و استخوان اطراف آن، ثبت می‌کند.

این رادیوگرافی ابزاری حیاتی برای تشخیص مشکلات مختلف دندانی، به‌ویژه مواردی است که در معاینه فیزیکی قابل مشاهده نیستند.

کاربردهای رادیوگرافی پری اپیکال

• بررسی ساختار دندان و ریشه: رادیوگرافی پری اپیکال کل دندان، از تاج تا نوک ریشه و استخوان اطراف ریشه را نشان می‌دهد.
• مشکلات پریودنتال: این روش می‌تواند تحلیل استخوان، پاکت‌های پریودنتال و تجمع جرم (تارتار) زیر خط لثه را نشان دهد.
• پوسیدگی دندان: به تشخیص حفره‌ها و ارزیابی وسعت آن‌ها، از جمله میزان پیشرفت به مینا، عاج یا حتی عصب، کمک می‌کند.
• کیست‌ها و ضایعات پری‌اپیکال: PA می‌تواند کیست‌ها یا سایر ناهنجاری‌های اطراف ریشه دندان را شناسایی کند.
• دندان‌های نهفته: رادیوگرافی PA به تجسم موقعیت و وجود دندان‌هایی که به‌درستی رویش نیافته‌اند؛ کمک می‌کند.
• مورفولوژی ریشه و مشکلات کانال: این روش می‌تواند شکل ریشه دندان و وضعیت کانال‌های ریشه را نشان دهد.
• تروما و شکستگی: شکستگی‌های دندان یا استخوان اطراف، پس از آسیب با این روش قابل مشاهده هستند.
• پاسخ به درمان: رادیوگرافی تک دندان برای نظارت بر روند بهبودی پس از درمان‌های مختلف دندان‌پزشکی استفاده می‌شوند.
• ارزیابی ایمپلنت: رادیوگرافی تک دندان به ارزیابی وضعیت ایمپلنت‌های دندان کمک می‌کند.

مزایای کلی رادیوگرافی پری اپیکال شامل سرعت بالای انجام، مقدار بسیار پایین اشعه ایکس، هزینه پایین انجام و اطلاعات مفیدی است که این روش درمانی در اختیار دندانپزشک قرار می‌دهد.

مراقبت‌های قبل از رادیوگرافی تک دندان

قبل از انجام آزمایش، لازم است بیمار با دندانپزشک خود درباره هرگونه نگرانی یا سوالی مشورت کند تا فرآیند با اطمینان بیشتری انجام شود.

همچنین باید تمام جواهرات و اشیای فلزی که ممکن است در نزدیکی ناحیه مورد تصویربرداری باشند، از بدن بیمار جدا شوند تا تصویر واضح و دقیق‌تری به دست آید.

برای محافظت از اندام‌های حیاتی در برابر تابش‌های اشعه ایکس، پیش‌بند سربی روی سینه، شکم و ناحیه لگن بیمار قرار داده می‌شود. در برخی موارد خاص مانند کودکان و زنان باردار، از محافظ گردن (تیروئید) نیز استفاده می‌شود.

نحوه گرفتن عکس پری اپیکال

در هنگام انجام رادیوگرافی، بدن بیمار به‌گونه‌ای قرار می‌گیرد که ناحیه مورد نظر دقیقاً مقابل سنسور یا فیلم اشعه ایکس باشد.

سنسور یا فیلم به دقت داخل دهان قرار می‌گیرد و معمولاً از نگهدارنده‌ای برای تثبیت موقعیت آن استفاده می‌شود تا تصویر باکیفیتی ثبت شود.

سپس اشعه ایکس به دندان مورد نظر تابانده می‌شود و فیلم تصویر مربوطه را ثبت می‌کند.

مراقبت‌های پس از رادیوگرافی تک دندان

پس از انجام تصویربرداری تک دندان، مراقبت خاصی نیاز نیست.

تصاویر به‌دست‌آمده توسط دندانپزشک بررسی می‌شود تا ساختار تک دندان، کانال ریشه و استخوان اطراف آن از نظر هرگونه ناهنجاری ارزیابی شود.

براساس این تصاویر، دندان‌پزشک می‌تواند مشکلات دندانی مانند پوسیدگی، عفونت یا تحلیل استخوان را تشخیص دهد و برنامه درمانی مناسب را تدوین کند.

جهت انجام انواع تصویربرداری دندان و رزرو وقت می‌توانید با شماره زیر تماس بگیرید:

عوارض و خطرات

رادیوگرافی تک دندان معمولاً ایمن است و عوارض جدی به‌همراه ندارد.

میزان اشعه‌ای که در رادیوگرافی تک دندان استفاده می‌شود بسیار کم است و تقریباً معادل اشعه‌ای است که به‌صورت طبیعی از محیط اطراف دریافت می‌کنیم، بنابراین در شرایط معمول نگرانی قابل توجهی ایجاد نمی‌کند.

بااین‌حال، در صورت تکرار مکرر این نوع تصویربرداری، احتمال افزایش خطر ابتلا به برخی بیماری‌ها مانند سرطان وجود دارد که ناشی از تابش اشعه ایکس است.

همچنین این روش برای زنان باردار و شیرده و همچنین نوزادان توصیه نمی‌شود.

هزینه رادیوگرافی پری اپیکال

هزینه رادیوگرافی پری اپیکال در سال ۱۴۰۴ بسته به عوامل مختلفی مانند نوع مرکز دندان‌پزشکی (دولتی یا خصوصی)، استفاده از تجهیزات دیجیتال یا سنتی و پوشش بیمه متفاوت است.

قیمت این نوع رادیوگرافی از حدود 150 هزار تومان برای هر دندان شروع می‌شود و ممکن است در کلینیک‌های خصوصی یا با استفاده از فناوری‌های پیشرفته‌تر مانند رادیوگرافی دیجیتال تا 250 هزار تومان یا بیشتر افزایش یابد.

در صورت استفاده از بیمه‌های تکمیلی، تا ۸۰ درصد هزینه‌ها قابل پوشش است و برخی بیمه‌ها ممکن است کل هزینه را تقبل کنند.