سندروم مویا مویا یکی از اختلالات نادر و پیچیده عروقی است که با تنگی تدریجی شریان‌های اصلی مغز همراه است و باعث تشکیل شبکه‌ای از رگ‌های کوچک و شکننده به‌عنوان مسیرهای جایگزین خون‌رسانی می‌شود. این وضعیت می‌تواند به سکته مغزی، ضعف حرکتی، سردرد و اختلالات شناختی منجر شود و تشخیص و درمان آن اغلب چالش‌برانگیز است.

با وجود اینکه این بیماری شیوع کمی دارد، آگاهی از علائم، علل احتمالی و روش‌های درمان آن برای پیشگیری از عوارض جدی اهمیت زیادی دارد. در این متن به بررسی کامل بیماری مویا مویا خواهیم پرداخت تا دیدگاهی جامع و علمی درباره این بیماری نادر داشته باشید.

سندروم مویا مویا چیست؟

سندروم مویا مویا یک بیماری مزمن و پیش‌رونده عروقی مغز است که با تنگی تدریجی شریان‌های اصلی مغزی، به‌ویژه شریان کاروتید داخلی و حلقه ویلیس، شناخته می‌شود.

این وضعیت باعث تشکیل شبکه‌ای از رگ‌های جانبی شکننده می‌شود که در تصویربرداری به‌شکل دود دیده می‌شوند. این رگ‌ها، تلاش مغز برای جبران کم‌خونی مزمن را نشان می‌دهند.

این سندرم ممکن است به‌صورت تکی یا در کنار دیگر مشکلات عصبی یا غیرعصبی بروز کند.

جالب است بدانید که این بیماری در آسیای شرقی شایع‌تر است و در زنان کمی بیشتر دیده می‌شود.

علائم سندرم مویا مویا چیست؟

علائم بیماری مویا مویا معمولاً ناشی از کاهش جریان خون به مغز هستند و اغلب با سکته یا حملات ایسکمیک گذرا آغاز می‌شوند. بیماران ممکن است دچار علائم و مشکلاتی مانند موارد زیر شوند:

• ضعف یا فلج یک‌طرفه بدن
• سردرد
• تشنج
• حرکات غیرارادی
• اختلال در حافظه، یادگیری و تمرکز
• خون‌ریزی مغزی
• آنوریسم
• تأخیر در رشد کودکان

این علائم بسته به‌ شدت تنگی عروق و میزان آسیب مغزی متفاوت است و نیازمند بررسی دقیق با تصویربرداری‌های مغزی و الکتروانسفالوگرام (نوار مغزی) می‌باشند.

عوامل بروز بیماری مویا مویا

علت دقیق ابتلای بیماران به مویا مویا هنوز ناشناخته است، اما شواهد نشان می‌دهد که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل اکتسابی می‌توانند در بروز آن نقش داشته باشند.

دانشمندان جهش در ژن vh RNF213  را با این بیماری مرتبط دانسته‌اند و در برخی خانواده‌ها بروز خانوادگی آن را نشان داده‌اند.

 علاوه‌بر عوامل ارثی، التهاب یا عفونت نیز می‌تواند زمینه‌ساز این اختلال باشد.

در مواردی، بیماری مویا مویا همراه با بیماری‌های دیگر ظاهر می‌شود؛ مانند سندرم داون، کم‌خونی داسی‌شکل، نوروفیبروماتوز نوع ۱، بیماری گریوز و تصلب شرایین.

بیشتر بخوانید: سی تی آنژیوگرافی قلب

عوارض و خطرات سندروم مویا مویا

عوارض سندرم مویا مویا بیشتر به پیامدهای ناشی از سکته‌های مکرر مربوط می‌شود.

همان‌طورکه در بخش علائم نیز اشاره کردیم؛ این بیماری می‌تواند منجر به فلج یا ضعف اندام‌ها، مشکلات بینایی، اختلالات گفتاری و حرکتی شود.

همچنین، به‌دلیل آسیب مداوم به بافت مغز، احتمال بروز صرع، تأخیر در رشد ذهنی و حرکتی و در موارد شدید، آسیب دائمی مغزی وجود دارد.

این عوارض نه‌تنها کیفیت زندگی فرد را کاهش می‌دهند، بلکه در صورت عدم تشخیص و درمان به‌موقع، خطر ناتوانی‌های طولانی‌مدت را نیز به‌همراه دارند.

تشخیص سندروم مویا مویا

تشخیص بیماری مویا مویا به‌دلیل نادر‌بودن و علائم مشابه با دیگر بیماری‌های عصبی می‌تواند دشوار باشد.

پزشک ابتدا براساس شرح حال و معاینه بالینی به این بیماری مشکوک شده و سپس از روش‌های تصویربرداری برای تأیید تشخیص استفاده می‌کند.

آنژیوگرافی مغزی به‌عنوان استاندارد طلایی تشخیص، با تزریق ماده حاجب و تصویربرداری اشعه ایکس، تنگی عروق و شبکه رگ‌های جانبی را نشان می‌دهد.

علاوه‌بر آن، ام آر آی مغز و ام آر آنژیوگرافی برای بررسی میزان آسیب مغزی و نقشه‌برداری از جریان خون به‌کار می‌روند.

تشخیص افتراقی نیز اهمیت دارد، زیرا این بیماری همان طور که گفتیم، می‌تواند همراه با اختلالاتی مانند کم‌خونی داسی‌شکل بروز کند.

جهت انجام تصویربرداری‌های پزشکی می‌توانید به صورت آنلاین نوبت خود را از مراکز تصویربرداری دکتر تقی لو دریافت کنید:

آیا می‌توان از بروز بیماری مویا مویا جلوگیری کرد؟

متاسفانه نمی‌توانیم روش پیشگیری قطعی برای سندرم مویا مویا ذکر کنیم!

می‌توان با شناسایی زودهنگام و مدیریت مناسب، از بروز عوارض جدی جلوگیری کرد.

درمان‌های جراحی و دارویی به‌ویژه در مراحل اولیه، نقش مهمی در کاهش خطر سکته‌های ایسکمیک و خون‌ریزی دارند.

پایبندی بیمار به پیگیری‌های دوره‌ای، انجام تصویربرداری‌ها، مصرف داروهای تجویزشده و رعایت توصیه‌های پزشک نیز بسیار حیاتی است.

کنترل فشار خون، ترک سیگار، مدیریت وزن و تنظیم چربی خون نیز به کاهش خطر حوادث مغزی کمک می‌کند.

آموزش بیماران و خانواده‌ها درباره علائم هشداردهنده و اهمیت مداخله به‌موقع، کلید پیشگیری از آسیب‌های جبران‌ناپذیر است.

روش‌های درمان بیماری مویا مویا

درمان سندروم مویا مویا بر توقف روند تنگی عروق متمرکز نیست، بلکه هدف آن کاهش علائم، جلوگیری از سکته‌های بیشتر و بهبود خون‌رسانی به مغز است. درمان‌ها به‌شرح زیر هستند.

درمان‌های غیرجراحی

در مرحله نخست، پزشک داروهای ضدانعقاد برای جلوگیری از لخته‌شدن خون تجویز کند.

همچنین داروهای ضدتشنج برای کنترل تشنج و صرع و در برخی موارد مسدودکننده‌های کانال کلسیم برای کاهش سردرد کاربرد دارند.

درمان‌های جراحی

جراحی بازسازی عروق (Revascularization) به‌عنوان مؤثرترین روش درمان مطرح است. این جراحی می‌تواند به‌صورت مستقیم با ایجاد بای‌پس عروقی، غیرمستقیم یا ترکیبی انجام شود تا خون‌رسانی به بافت مغز بهبود یابد.

توان ‌بخشی

توانبخشی شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتاردرمانی پس از حملات برای کاهش ناتوانی‌های حرکتی و شناختی ضروری است.

مالتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis) یا به اختصار ام اس (MS)، یک بیماری خودایمنی است. چراکه در اثر حمله اشتباه سیستم ایمنی بدن به بافت سالم میلین بروز می‌کند. میلین همان غلاف یا پوشش محافظ اعصاب مغز و نخاع است که به عصب اجازه می‌دهد تا سیگنال‌های الکتریکی را به خوبی هدایت کند.

پیش‌بینی روند پیشرفت این بیماری ممکن نیست. زیرا برخی از افراد علائم خفیفی مانند تاری دید و بی‌حسی و گزگز در اندام‌ها را تجربه می‌کنند. درحالی‌که برخی دیگر ممکن است فلج‌شدگی اندام‌ها، از دست دادن بینایی و مشکلات حرکتی را تجربه کنند.

در نهایت، بیماری ام اس می‌تواند باعث آسیب دائمی به رشته‌های عصبی شود. از این رو، تشخیص و درمان به‌‎موقع آن اهمیت زیادی دارد.

بیماری ام اس (MS) چیست؟

بیماری ام اس (MS) یک بیماری مزمن است که سیستم عصبی مرکزی را درگیر می‌کند و باعث بروز التهاب و ضایعات در این ناحیه می‌شود.

آسیب به غلاف میلین، مانع از ارسال صحیح پیام‌ها (سیگنال‌ها) توسط اعصاب به سراسر بدن می‌شود. در این شرایط، ارتباط بین مغز و دیگر اعضای بدن قطع شده و علائمی مانند بی‌حسی، ضعف عضلانی، مشکلات گفتاری، مشکل در راه رفتن و تغییرات بینایی بروز می‌کنند.

علت بروز بیماری ام اس چیست؟

در اصل مالتیپل اسکلروزیس به معنای “بروز بافت اسکار یا اسکلروز در چندین ناحیه” است. زیرا هنگامی‌که غلاف میلین آسیب می‌بیند، اسکار یا اسکلروز بر جای می‌گذارد. پزشکان از این نواحی با عنوان پلاک یا ضایعه یاد می‌کنند. با ایجاد ضایعات بیشتر، رشته‌های عصبی ممکن است بشکنند. در این شرایط، تکانه‌های الکتریکی از مغز به سمت عصب هدف حرکت نمی‌کنند و بدن نمی‌تواند وظایف خاصی را انجام دهد.

هنوز علت اصلی حمله سلول‌های سیستم ایمنی بدن به بافت میلین مشخص نشده است. اما محققان معتقدند که وجود ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی زیر ممکن است خطر ابتلا به بیماری ام اس را افزایش دهد:

• جنسیت زن (زنان 2 تا 3 برابر بیشتر از مردان درگیر این بیماری می‌شوند.)
• داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری
• ابتلا به ویروس اپشتین‌بار که باعث مونونوکلئوز (نوعی بیماری عفونی) می‌شود.
• استرس زیاد و مداوم
• زندگی در آب‌وهوای معتدل
• قرار گرفتن اندک در معرض نور خورشید و داشتن سطوح پایین ویتامین D
• چاقی به‌خصوص در دوران کودکی
• ابتلا به سایر بیماری‌های خودایمن مانند پسوریازیس، دیابت نوع 1، بیماری التهابی روده یا آرتریت روماتوئید
• سیگار کشیدن زیاد و مداوم
• قرار گرفتن مداوم در معرض سموم مانند آفت‌کش‌ها

انواع بیماری MS

بسته به پیشرفت علائم و دفعات عود این بیماری، پزشکان آن را به انواع مختلفی تقسیم‌بندی کرده‌اند که در ادامه به آنها اشاره خواهیم کرد.

سندرم جداشده بالینی (CIS)

یک اصطلاح برای توصیف اولین دوره بالینی نشان‌دهنده ام اس است.

اصولاً علائم آن در اثر تخریب میلین اعصاب سیستم عصبی مرکزی رخ می‌دهند و حداقل 24 ساعت طول می‌کشند. اگر این علائم دوباره بروز کنند، پزشک ممکن است به ام اس عودکننده شک کند. در غیر این صورت، احتمال ابتلا به بیماری عصبی دیگری مانند آتروفی سیستم چندگانه است.

ام اس عودکننده-فروکش‌کننده (RRMS)

طبق تحقیقات نزدیک به 85% بیماران، درگیر این نوع ام اس هستند. آنها در طی روزها یا هفته‌ها، دوره‌هایی از عود بیماری را با بروز علائم جدید یا قدیمی تجربه می‌کنند. سپس به آرامی در طی ماه‌ها یا حتی سال‌ها، به طور جزئی یا کامل بهبود می‌یابند.

ام اس پیشرونده ثانویه (SPMS)

بعضی از افراد مبتلا به SPMS در نهایت با بدتر شدن علائم و مشکلات حرکتی مواجه می‌شوند. این وضعیت ممکن است همراه با بروز دوره‌ بهبودی یا بدون آن باشد و در عرض چندین سال پس از شروع بیماری رخ می‌دهد.

ام اس پیشرونده اولیه (PPMS)

افراد مبتلا به ام اس پیشرونده اولیه، بدون تجربه دوره‌های عود یا بهبودی بیماری، از همان ابتدا بدتر شدن مداوم علائم و نشانه‌ها را تجربه می‌کنند.

علائم بیماری ام اس چیست؟

علائم ام اس بسته به رشته‌های عصبی که تحت تأثیر قرار گرفته‌اند، تغییر می‌کنند. برای تشخیص ام اس لازم است به نشانه‌های زیر توجه کنید:

• بی‌حسی و گزگز دست و پا
• عدم هماهنگی میان اعضای بدن
• مشکل در راه رفتن
• ضعف عضلانی و خستگی
• از دست دادن جزئی یا کامل بینایی
• دوبینی و تاری دید
• سرگیجه
• مشکل در عملکرد اندام‌های جنسی، روده و مثانه
• مشکل در گفتار
• مشکل در حافظه، تفکر و درک اطلاعات
• تغییر خلق‌وخو

تشخیص بیماری ام اس چگونه ممکن است؟

تست مشخصی برای تشخیص ام اس وجود ندارد. پزشک لازم است از اطلاعات بدست‌آمده از معاینه فیزیکی، بررسی سابقه پزشکی و خانوادگی بیمار و آزمایش‌های زیر به یک نتیجه قطعی برسد:

• ام آر آی مغز برای مشاهده پلاک‌ها و ضایعات
• پونکسیون کمری برای نمونه‌برداری از مایع مغزی نخاعی و بررسی تغییرات آنتی‌بادی مرتبط با ام اس در این مایع
• توموگرافی انسجام نوری برای بررسی میزان تغییرات در شبکیه چشم در اثر ام اس
• تست‌های پتانسیل برانگیخته برای ارزیابی وضعیت سیگنال‌های الکتریکی تولیدشده توسط سیستم عصبی در پاسخ به محرک‌های بصری یا الکتریکی
• آزمایش خون برای رد بیماری‌های دیگر با علائم مشابه ام اس
• ارزیابی عصب روانشناختی برای بررسی قدرت تفکر، حافظه، زبان و مهارت‌های اجتماعی مغز

تشخیص ام اس در تهران

مراکز تصویربرداری دکتر تقی ‌لو به‌صورت تخصصی در زمینه تصویربرداری عصبی پیشرفته فعالیت می‌کند. پیشنهاد می‌کنیم برای تشخیص دقیق بیماری ام اس، از خدمات این مراکز استفاده کنید.

خطرات و آسیب‌های بیماری MS بر زندگی فرد و اطرافیان چیست؟

اگرچه ام اس یک بیماری مسری نیست، اما معمولاً خود بیمار و اطرافیانش از بروز عوارض جانبی ناشی از آن آزار می‌بینند. مواردی چون:

• تغییرات خلقی، مانند افسردگی و اضطراب
• سفتی یا اسپاسم مداوم عضلات
• سرگیجه و تشنج
• ضعف در بازوها یا پاها و حتی فلج‌شدگی این اعضا
• مشکل در عملکرد مثانه، روده یا اندام جنسی
• مشکل در تفکر و حافظه

راه‌های درمان بیماری ام اس

متاسفانه هنوز هیچ روشی برای درمان کامل بیماری MS وجود ندارد.

در حال حاضر، پزشکان صرفاً از روش‌هایی برای کمک به تسریع روند بهبودی پس از بروز حملات و مدیریت علائم استفاده می‎کنند. گزینه‌های درمانی رایج شامل موارد زیر هستند:

دارودرمانی برای کند کردن روند پیشرفت بیماری

توجه داشته باشید مصرف دارو برای درمان این بیماری تنها با نظر و تجویز پزشک متخصص انجام می‌شود. بنابرین داروهایی را که در ادامه معرفی می‌کنیم، نباید به صورت خودسرانه مصرف کنید.

داروهای تزریقی سرکوب‌کننده سیستم ایمنی برای کاهش احتمال عود بیماری و کند کردن روند پیشرفت آن، عبارتند از:

• آوونکس (اینترفرون بتا-1a)
• بتاسرون (اینترفرون بتا-1b)
• کوپاکسون
• گلاتوپا
• پلگریدی

داروهای خوراکی موثر در این زمینه نیز عبارتند از:

• اوباجیو (تری فلونوماید)
• بافیرتام (مونومتیل فومارات)
• گیلنیا (فینگولیمود)
• پونوری (پونسیمود)
• زپوزیا (اوزانیمود)

تسکین علائم بیماری در هنگام عود آنها

این داروها شامل کورتیکواستروئیدها هستند که التهاب را کاهش داده و سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند. از انواع آنها می‌توان به پردنیزولون و دلتازون اشاره کرد.

به جز مصرف دارو، سایر روش‌هایی که برای تسکین علائم بیماری ام اس توصیه می‌شوند، عبارتند از:

• راه رفتن با وسایلی مانند عصا
• استراحت کافی و اجتناب از گرما
• مصرف داروهای تسکین‌دهنده درد با نظر پزشک
• مصرف داروهای ضدافسردگی با نظر پزشک

توانبخشی

از انواع روش‌های توانبخشی که در بهبود توانمندی بیمار و افزایش کیفیت زندگی او موثر هستند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• فیزیوتراپی
• گفتاردرمانی
• کاردرمانی
• توانبخشی شناختی
• توانبخشی حرفه‌ای

طول عمر بیماران مبتلا به ام اس چقدر است؟

مطالعات نشان داده‌اند که ابتلا به بیماری ام اس می‌تواند تا 10 سال از طول عمر فرد بکاهد.

به‌طورکلی نمی‌توان روند پیشرفت در گزینه‌های درمانی را نیز نادیده گرفت. به‌همین‌دلیل، ام اس فقط در موارد بسیار نادر کشنده است.

آیا می‌توان از بروز ام اس پیشگیری کرد؟

هنوز راهکار شناخته‌شده‌ای برای پیشگیری از بیماری ام اس یافت نشده است. با این وجود، پزشکان معتقدند که داشتن یک سبک زندگی سالم و رعایت اصول زیر می‌تواند زمان ابتلا به آن را به تاخیر بیاندازد با روند پیشرفت آن را کُند کند:

• خوردن وعده‌های غذایی متنوع و مغذی
• خواب کافی
• فعالیت‌های بدنی منظم
• عدم استفاده از سیگار و مواد مخدر
• مدیریت استرس بدن با روش‌هایی مانند یوگا

عصب اولنار یکی از اصلی‌ترین اعصاب بازو که از گردن شروع می‌شود و تا انگشتان دست ادامه پیدا می‌کند. این اعصاب، حس را به قسمت زیرین ساعد، بخشی از کف دست و انگشتان چهارم و پنجم دست انتقال می‌دهد. با ارسال سیگنال‌های الکتریکی به برخی از ماهیچه‌های دست نیز اجازه خم شدن و حرکت می‌دهد.

ازآنجایی‌که عصب اولنار در نزدیکی سطح پوست قرار دارد، توسط ماهیچه‌ها و استخوان‌ها به خوبی محافظت نمی‌شود. به‌همین‌دلیل، در برابر فشرده شدن آسیب‌پذیر است و خطر گیرافتادن آن در میان بافت‌های اطراف وجود دارد. گیر افتادگی عصب اولنار با علائمی مانند درد و سوزن‌سوزن شدن قسمت‌هایی از دست همراه است. در موارد شدید می‌تواند باعث ضعف در دست و کاهش توده عضلانی آن شود.

گیر افتادگی عصب اولنار چیست؟

گیر افتادگی عصب اولنار یا سندرم تونل کوبیتال زمانی اتفاق می‌افتد که چیزی روی عصب اولنار در آرنج یا مچ دست فشار وارد کند. این مساله ممکن است منجر به بروز التهاب، درد عصبی و نوروپاتی (آسیب عصبی) شود و به مرور کار کردن با دست آسیب‌دیده را دشوار کند.

طبق تجربه، صدمه به دست، بروز کیست و سایر مشکلات می‌توانند باعث کشیدگی یا فشار بر عصب اولنار شوند. اگرچه درمان‌های غیرجراحی تاحدودی موثر هستند، اما اگر پزشک صلاح بداند برای آزادسازی عصب جراحی نیز انجام می‌شود.

انواع گیر افتادگی عصب اولنار

اصولاً متخصصان از این عارضه با عناوین دیگری مانند سندرم تونل کوبیتال، سندرم کانال گیون، نوروپاتی دوچرخه‌سوار یا فلج فرمان نیز یاد می‌کنند. زیرا عصب اولنار یک عصب طولانی است و در هر ناحیه از آن احتمال فشرده‌سازی وجود دارد.

گیرافتادن عصب اولنار می‌تواند در قسمت داخلی آرنج، در مچ دست یا نزدیک آن رخ دهد. درحالی‌که این دو ناحیه شایع‌ترین محل گیر افتادگی عصب اولنار هستند؛ این عارضه ممکن است در جایی بین مچ دست و آرنج یا بین آرنج و شانه در بالای بازو نیز بروز کند.

سندرم تونل کوبیتال به فشار یا کشش عصب اولنار در ناحیه آرنج و سندرم کانال گیون به گیر افتادن آن در مچ دست اشاره دارد. سندرم تونل کوبیتال یکی از رایج‌ترین انواع گیر افتادگی عصب اولنار است. درحالی‌که سندرم کانال گیون کمتر شایع است.

دلایل گیرافتادن عصب اولنار چیست؟

چندین عامل می‌توانند به عصب اولنار فشار وارد کنند. معمولاً گیر افتادن عصب اولنار آرنج زمانی رخ می‌دهد که این عصب در اثر خم نگهداشتن آرنج به مدت طولانی کشیده شود یا در اثر تکیه دادن آرنج به یک سطح جامد فشار مستقیمی بر روی آن وارد شود. سایر علل بالقوه، عبارتند از:

• بروز کیست یا تومور در آرنج
• آسیب قبلی به آرنج
• تجمع مایع و تورم پس از آسیب به آرنج
• آرتریت در آرنج

شایع‌ترین علت گیرکردگی عصب اولنار در مچ دست، بروز و رشد ممتد کیست خوش‌خیم روی مفصل مچ دست است.

همچنین ممکن است زمانی اتفاق بیافتد که با تکیه دادن به فرمان در طول دوچرخه‌سواری طولانی یا استفاده طولانی‌مدت از ابزارهای دستی مانند چکش یا چوب گلف، به عصب فشار مستقیم وارد شود. بنابراین، افراد زیر بیشتر در معرض ابتلا به گیر افتادگی عصب اولنار هستند:

• بازیکنان بیسبال، گلف‌بازان و تنیس‌بازان
• دوچرخه‌سواران
• کارگران ساختمانی
• تایپیست‌ها، نویسندگان و کسانی‌که مدام از صفحه کلید استفاده می‌کنند.
• وزنه‌برداران

علائم گیر افتادگی عصب اولنار

معمولاً علائم گیر افتادگی عصب اولنار به تدریج ظاهر می‌شوند و ممکن است رفع شده و دوباره عود کنند. همچنین اغلب در شب یا هنگام انجام فعالیت‌هایی که کشش یا فشار به آرنج یا مچ دست وارد می‌کنند، بدتر می‌شوند. رایج‌ترین آنها عبارتند از:

• احساس درد به‌خصوص در نواحی آرنج یا مچ دست
• منحنی شدن انگشتان چهارم و پنجم
• بی‌حسی یا سوزن‌سوزن شدن کف دست و انگشتان
• ضعف دست که نگهداشتن یا برداشتن وسایل یا انجام کارهای روزانه مانند نوشتن یا بستن دکمه پیراهن را دشوار می‌کند.
• تحلیل عضلات دست یا ساعد

خطرات گیرافتادن عصب اولنار

اگر گیرافتادگی عصب اولنار در آرنج یا مچ دست شدید شود، می‌تواند به مرور باعث تحلیل عضلات در این ناحیه شده و به یک مشکل دائمی تبدیل شود.

بنابرین، مهم است که برای افزایش کیفیت زندگی خود در اولین فرصت به پزشک مراجعه کنید. پزشک با انجام آزمایش‌های تصویربرداری می‌تواند شدت آسیب شبکه بازویی را تشخیص دهد.

راه‌های تشخیص گیر افتادگی عصب اولنار

پس از گرفتن یک شرح حال دقیق و معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است برای بررسی دقیق‌تر دستور انجام آزمایش‌های زیر را بدهد:

• الکترومیوگرافی (EMG) یا همان نوار عصب و عضله و مطالعه هدایت عصبی (NCS) برای ارزیابی نحوه عملکرد عضلات و اعصاب دست
• تکنیک‌های تصویربرداری پزشکی مانند ام آر آی، سونوگرافی اسکلتی عضلانی یا ام آر نوروگرافی (این روش از تنظیمات خاصی استفاده کرده و تصاویر دقیق‌تری از اعصاب تولید می‌کند) برای مشاهده وضعیت اعصاب و عضلات دست

مراکز تصویربرداری دکتر تقی لو مجهز به حرفه‎ای‌ترین دستگاه‌ها برای بررسی وضعیت عصب اولنار است. جهت تعیین وقت مشاوره با شماره زیر تماس بگیرید:

راه‌های درمان گیر افتادگی عصب اولنار

اگر شدت گرفتگی عصب اولنار خفیف تا متوسط باشد، پزشک ابتدا سعی می‌کند که با روش‌های غیرجراحی زیر آن را بهبود بخشد:

• تجویز داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و سایر مسکن‌های با نسخه پزشک برای کمک به کاهش درد و التهاب
• فیزیوتراپی و کاردرمانی برای کمک به افزایش انعطاف‌پذیری دست، تقویت رباط‌ها و تاندون‌های دست و یادگیری انجام وظایف به روش‌های جدید تا کمتر عصب اولنار تحریک شود.
• بستن آتل یا بریس دست برای حمایت کردن و بی‌حرکت نگهداشتن مچ یا آرنج

زمانی‌که فیزیوتراپی و سایر روش‌های غیرجراحی در کنترل درد و بازیابی عملکرد دست موثر نباشند، جراحی آزادسازی عصب ممکن است بهترین گزینه باشد. در حال حاضر دو نوع جراحی آزادسازی عصب اولنار وجود دارد که عبارتند از:

1. در این روش جراح برشی در آرنج بیمار ایجاد می‌کند تا بتواند فشار عصب را رفع کند. سپس عصب را به قسمت داخلی بازو هدایت می‌کند تا در موقعیت بهتری قرار بگیرد.
2. در این روش جراح برای دسترسی به عصب اولنار، برشی در مچ دست ایجاد و به رفع فشار در آن محل کمک می‌کند.

اکثر افراد می‌توانند بعد از جراحی باند پانسمان خود را در عرض 24 ساعت برداشته و بخیه‌ها را بعد از گذشت 10 روز بکشند. البته بازگشت به فعالیت کامل ممکن است 4 تا 6 هفته طول بکشد.

شکستگی‌ فشاری نشانه ضعیف شدن مهره‌های ستون فقرات است و معمولاً به‌دلیل پوکی استخوان بروز می‌کند. اغلب هیچ علامتی ایجاد نمی کند و نیازی به درمان ندارد. اما اگر منجر به بروز درد مداوم یا شدید شود، ورتبروپلاستی ممکن است کمک کند. در ادامه به مزایا و نحوه انجام این نوع جراحی ستون مهره اشاره خواهیم کرد.

ورتبروپلاستی چیست؟

ورتبروپلاستی یک عمل جراحی سرپایی است که معمولاً برای درمان شکستگی‌های فشاری مهره‌های ستون فقرات انجام می‌شود. وقتی استخوان‌های ترک‌خورده با شکسته مهره‌ها به هم ساییده می‌شوند، درد شدیدی بروز می‌کند. در این شرایط، ورتبروپلاستی با تزریق سیمان جراحی سعی می‌کند از فروپاشی مهره‌ها جلوگیری کند و درد را کاهش دهد.

مزایای ورتبروپلاستی چیست؟

ورتبروپلاستی می‌تواند درد ناشی از شکستگی‌های فشاری در ستون فقرات را تسکین دهد. این درد معمولاً حداقل 2 ماه طول می‌کشد و با سایر روش‌های درمانی مانند استراحت، داروها و فیزیوتراپی بهتر نمی‌شود.

شکستگی‌های فشاری اغلب زمانی اتفاق می‌افتند که استخوان‌های ستون فقرات در اثر پوکی استخوان، سرطان (مولتیپل میلوما) یا آسیب ضعیف شوند. در این شرایط، با وارد شدن کوچکترین فشار به ستون فقرات مثلا هنگام خم شدن، سرفه یا عطسه کردن، غلت زدن در رختخواب یا بلند کردن اجسام، مهره‌ها ترک‌خورده یا به قطعات زیادی شکسته می‌شوند.

تخمین زده شده است که 87 درصد از افرادی‌که تحت عمل ورتبروپلاستی قرار می‌گیرند؛ پس از این عمل برای حداقل یک سال تسکین درد را تجربه می‌کنند. بنابراین، درصد موفقیت آن بالاست. از سایر مزایای این نوع جراحی ستون مهره، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• از بدتر شدن کیفوز (گوژپشتی) جلوگیری می‌کند.
• روشی سرپایی است و در همان روزی که آن را انجام می‌دهید، می‌توانید به خانه بازگردید.
• روشی کم‌تهاجمی است و دوره نقاهت کوتاهی دارد.
• بعد از انجام آن نیازی به فیزیوتراپی نیست.

نحوه انجام جراحی

در روز عمل، لازم است به بیمارستان یا کلینیک مورد نظر مراجعه کنید. تکنسین به شما کمک می‌کند تا لباس مخصوص بیمارستان بپوشید و روی شکم دراز بکشید.

اصولاً نوع روش بیهوشی که دریافت می‌کنید به نوع جراحی ستون مهره و تعداد مهره‌های آسیب‌دیده بستگی دارد. معمولاً برای ورتبروپلاستی نیازی به بیهوشی عمومی نیست. پزشک فقط با تجویز داروهای آرام‌بخش سعی می‌کند که شما را آرام و خواب‌آلود نگهدارد. بنابراین، درد شدیدی را احساس نخواهید کرد.

پس از اطمینان از اثرگذاری داروی آرام‌بخش، جراح یک سوزن را به داخل پوست شما وارد می‌کند. از نوعی روش تصویربرداری با اشعه ایکس به نام فلوروسکوپی برای هدایت سوزن به موقعیت مناسب در استخوان استفاده می‌کند. بدین‌شکل می‌تواند سیمان جراحی را تزریق و مهره آسیب‌دیده را مستحکم کند. معمولاً سیمان جراحی در عرض 20 دقیقه سفت می‌شود. وقتی جراح عمل را تمام کرد، سوزن را برمی‌دارد و بانداژی را روی پوست در محل جراحی قرار می‌دهد.

اگر شکستگی مهره ناشی از سرطان باشد، ممکن است جراح قبل از پایان عمل نمونه کوچکی از بافت استخوان را بردارد و به آزمایشگاه ارسال کند.

ورتبروپلاستی معمولاً حدود یک ساعت طول می‌کشد. اما اگر بیش از یک استخوان ستون فقرات درگیر شده باشد، ممکن است بیشتر طول بکشد.

تفاوت ورتبروپلاستی و کیفوپلاستی چیست؟

اگرچه هر دو روش‌هایی برای درمان شکستگی‌های فشاری ستون فقرات هستند، اما در طی جراحی کیفوپلاستی، جراح از سوزن برای باد کردن یک بالون کوچک استفاده می‌کند. این بالون فضایی را برای سیمان جراحی باز می‌کند تا به خوبی محل شکستگی مهره را پر کند.

در حال حضر، انجام جراحی کیفوپلاستی رایج‌تر از ورتبروپلاستی است.

مراقبت‌های لازم قبل و بعد از عمل ورتبروپلاستی

قبل از جراحی ورتبروپلاستی در تهران، جراح یک معاینه فیزیکی برای بررسی علائم شما انجام می‌دهد. همچنین چندین آزمایش مانند موارد زیر برای ارزیابی دقیق وضعیت شما تجویز می‌کند:

• رادیوگرافی، سی تی اسکن یا ام آر آی کمر و ستون فقرات
• اسکن تراکم استخوان
• پونکسیون کمری
• آزمایش خون

ممکن است لازم باشد از چند ساعت قبل از انجام این روش، از خوردن یا نوشیدن خودداری کنید. در روز مراجعه برای عمل لباس راحت بپوشید و جواهرات خود را در خانه بگذارید. بهتر است از قبل هماهنگ کنید که کسی بعد از عمل شما را به خانه برساند.

در منزل باید حدود 24 ساعت استراحت کامل کنید. همچنین لازم است تا 6 هفته از بلند کردن اجسام سنگین یا فعالیت بدنی شدید خودداری کنید.

ممکن است در پشت شما جایی‌که سوزن‌ وارد شده است، برای چند روز درد و التهاب داشته باشد. قرار دادن کیسه یخ و مصرف مسکن می‌تواند به تسکین این درد کمک کند. تا چند روز به بانداژ دست نزنید و اجازه دهید محل جراحی به خوبی بهبود پیدا کند.

در مورد زمان مناسب برای دوش گرفتن و باز کردن بانداژ، با جراح خود مشورت کنید.

جهت انجام انواع تصویربرداری در مرکز تصویربرداری بیمارستان عدل تهران با مدیریت دکتر آیدین تقی لو، با شماره زیر تماس بگیرید:

جهت انجام انواع تصویربرداری در مرکز تصویربرداری بیمارستان رسالت تهران زیر نظر دکتر تقی لو، با شماره زیر تماس بگیرید:

خطرات ورتبروپلاستی چیست؟

از عوارض نادر ورتبروپلاستی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• خونریزی یا عفونت
• لخته شدن خون
• واکنش آلرژیک به ماده بیهوشی
• آسیب عصبی
• حرکت سیمان جراحی به مناطق دیگر. اگر سیمان روی نخاع یا اعصاب ستون فقرات فشار بیاورد، این مسئله می‌تواند علائم جدیدی ایجاد کند. همچنین، ممکن است قطعات ریز سیمان وارد جریان خون شده و به ریه‌ها، قلب، کلیه‌ها یا مغز منتقل شوند و به این اندام‌ها آسیب برسانند.

اگر به دستور پزشک یا جراح خود لازم است قبل از ورتبروپلاستی در تهران، برای تصویربرداری از ستون فقرات اقدام کنید، می‌توانید خدمات عالی مراکز تصویربرداری دکتر تقی لو بهره‌مند شوید. زیرا مجهز به پیشرفته‌ترین دستگاه‌ها هستند و بهترین رادیولوژیست‌های تهران در این مراکز فعالیت می‌کنند.

اگر هر بخشی از لوله فالوپ در اثر جراحی یا عفونت آسیب ببیند، ممکن است توسط بافت اسکار ایجاد شده مسدود شود. در نتیجه امکان حرکت آسان تخمک و اسپرم برای لقاح از بین می‌رود. متاسفانه انسداد لوله فالوپ علائم دیگری به جز مشکل در باردار شدن ندارد و اغلب خانم‌ها بعد از تصویربرداری پزشکی متوجه بروز آن می‌شوند.

لوله های فالوپ کجا قرار دارند؟

لوله‌های فالوپ، دو لوله عضلانی هستند که تخمدان‌ها را به رحم متصل می‌کنند. در داخل این لوله‌ها پرزهای ظریفی برای کمک به حرکت تخمک از تخمدان به سوی رحم و حرکت اسپرم از رحم به سوی تخمدان وجود دارد. چراکه لازم است برای تشکیل تخم و باروری، تخمک و اسپرم با هم برخورد کرده و لقاح پیدا کنند.

علل انسداد لوله‌های فالوپ رحم چیست؟

انسداد لوله فالوپ ممکن است به دلایل زیر رخ دهد:

• التهاب و عفونت لگن
• داشتن سابقه ترکیدن آپاندیس
• ابتلا به یک بیماری مقاربتی مانند سوزاک یا کلامیدیا
• ابتلا به اندومتریوز
• ابتلا به فیبروم یا توده‌های خوش‌خیم رحم
• داشتن سابقه جراحی شکم
• بروز هیدروسالپینکس یا تجمع مایع و تورم در انتهای لوله‌های فالوپ

معمولاً این شرایط باعث ایجاد بافت اسکار می‌شوند که می‌تواند لوله‌ها را مسدود کند.

آیا انسداد لوله فالوپ بر باروری تاثیر می‌گذارد؟

بله. دستگاه تناسلی خانم‌ها از تخمدان‌ها، رحم و لوله‌های فالوپ تشکیل شده است. اگر یک مشکل پزشکی بر هر یک از این سه ناحیه تأثیر بگذارد، ممکن است باردار شدن را برای خانم دشوارتر کند.

اگرچه انسداد لوله فالوپ یکی از علل شایع ناباروری است؛ اما از نظر پزشکان، اگر یک لوله فالوپ مسدود شده باشد ممکن است هنوز امکان بارور شدن تخمک وجود داشته باشد. به‌خصوص اینکه مصرف داروهای باروری می‌تواند به افزایش احتمال تخمک‌گذاری در سمت لوله مسدود نشده کمک کند.

اما اگر هر دو لوله مسدود شوند، این احتمال کمتر است. زیرا هر ماه به طور تصادفی یکی از تخمدان‌ها یک تخمک آزاد می‌کند. به عنوان مثال، تخمدان راست ممکن است برای سه ماه متوالی تخمک آزاد کند و سپس در ماه بعد تخمدان چپ تخمک را آزاد کند.

گاهی اوقات، انسداد لوله فالوپ می‌تواند باعث گیرکردن تخمک بارورشده شود. این مسئله به‌عنوان حاملگی خارج از رحم شناخته می‌شود. حاملگی خارج از رحم همیشه علامت‌دار نیست و معمولاً در طول سونوگرافی تشخیص داده می‌شود. با این حال، برخی از خانم‌ها ممکن است علائم بارداری مانند درد شکمی یا خونریزی واژینال را تجربه کنند. هر خانمی که مشکوک به حاملگی خارج رحمی است، باید فورا به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشد.

روش‌های تشخیص انسداد لوله فالوپ چگونه است؟

تشخیص انسداد لوله‌های رحمی خیلی آسان نیست، زیرا لوله‌ها می‌توانند باز و بسته شوند. بنابراین همیشه نمی‌توان به راحتی تشخیص داد که آیا مسدود یا فقط بسته شده اند. سه آزمایش کلیدی برای تشخیص انسداد لوله‌های فالوپ رحم وجود دارد که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهیم کرد.

هیستروسالپنگوگرام

عکس رنگی رحم نوعی روش تصویربرداری با اشعه ایکس است. قبل از انجام آن، رادیولوژیست به کمک یک لوله نازک نوعی محلول رنگی را به رحم تزریق می‌کند که باید به سمت لوله‌های فالوپ برود.

اگر مایع به داخل لوله‌های فالوپ جریان نداشته باشد، احتمال انسداد وجود دارد. معمولاً این مشکل به شکل یک لکه در تصویر قابل مشاهده است.

سونوهیستروگرام

نوعی سونوگرافی است که مشابه روش هیستروسالپنگوگرافی عمل می‌کند. البته به جای اشعه ایکس از امواج صوتی استفاده می‌کند.

لاپاراسکوپی

از لاپاراسکوپی برای ارزیابی بیشتر استفاده می‌شود. در این روش، جراح بریدگی کوچکی در شکم ایجاد و دوربین کوچکی را از طریق آن وارد می‌کند تا از نزدیک وضعیت لوله‌های فالوپ را بررسی کند.

بیماری عروق کرونر (Coronary Artery Disease) یا CAD یک بیماری قلبی-عروقی است که به دلیل تجمع مواد در دیواره عروق قلبی (عروق کرونر) ایجاد می‌شود که در آن رگ‌های قلب دچار خونریزی و التهاب می‌شوند. در اثر این امر، رگ‌ها مسدود شده و جریان خون به قلب کاهش پیدا می‌کند. این مسدودیت ممکن است به یک حمله قلبی منجر شود که در برخی موارد باعث مرگ فرد بیمار می‌شود.

عوامل خطر برای بیماری عروق کرونر قلب شامل عوامل ژنتیکی، سن بالا، سابقه بیماری‌های قلبی عروقی، پرخوری و اضافه وزن، نداشتن فعالیت بدنی، دیابت، فشار خون بالا و مصرف سیگار می‌باشند.

بیماری عروق کرونر قلب چیست؟

همانطور که در بالا اشاره کردیم، بیماری عروق کرونر قلب به دلیل تجمع چربی و سایر مواد در دیواره رگ قلب به وجود می‌آید که موجب کاهش جریان خون به قلب می‌شود.

اصلی‌ترین علت بیماری، تجمع کسترول در دیواره عروق کرونر است (آترواسکلروز). با گذشت زمان، کلسترول و سایر مواد در دیواره عروق کرونر منبسط و باعث تشکیل پلاک‌های آتروما می‌شوند. این پلاک‌ها می‌توانند باعث تنگی یا بسته شدن عروق کرونر شوند که جریان خون به قلب را محدود می‌کنند.

علائم بیماری عروق کرونر قلب چیست؟

• درد یا فشار در قفسه سینه (دردهای قلبی یا آنژین صدری): این درد معمولاً به صورت یک فشار یا سنگینی در قفسه سینه احساس می‌شود و ممکن است به دست و گردن و شانه‌ها نیز برسد. معمولاً بعد از فعالیت فیزیکی، استرس زیاد یا خوردن غذا شدیدتر می‌شود.
• خستگی و ضعف: نسب به افراد نرمال بیماران ممکن است احساس خستگی و ضعف بیشتری کنند و انجام فعالیت‌های روزمره را سخت‌تر ببینند.
• تنگی نفس: به دلیل عدم خونرسانی به قلب، احساس تنگی نفس در هنگام فعالیت فیزیکی یا استرس خواهند داشت.
• احساس تپش قلب: یکی از علائم شایع بیماری عروق کرونر قلب است.

در صورت بروز هرکدام از علائم بالا سریعاً به پزشک متخصص قلب و عروق مراجعه کنید تا آزمایشات لازم جهت بررسی وضعیت شما انجام شود.

روش‌های تشخیص بیماری عروق کرونر قلب

تشخیص بیماری عروق کرونر قلب پس از معاینه فیزیکی اولیه توسط پزشک قلب و عروق با استفاده از یک یا دو مورد از موارد زیر انجام می‌شود.

• آزمایش‌های خون: مانند آزمایش کلسترول، آزمایش تری‌گلیسرید، آزمایش LDL و HDL می‌توانند به شناسایی بیماری کمک کنند.
• کاتتریزاسیون قلبی: با وارد کردن یک لوله منعطف از طریق شریان‌های کرونر، میزان انسداد رگ‌های شما را بررسی می‌کنند.
• آزمایش‌های تصویربرداری: از جمله آزمایش‌های تصویربرداری برای تشخیص بیماری عروق کرونر، رادیولوژی با اشعه ایکس، سی تی اسکن قلب و ام آر آی قلب و عروق می باشند. در این آزمایش‌ها، تصاویر دقیقی از قلب و عروق ساخته می‌شوند که به تشخیص بیماری کمک فراوانی می‌کنند.
• سی تی آنژیوگرافی کرونری: با استفاده از دستگاه سی تی و ماده حاحب تصاویر سه بعدی از ساختار قلب به دست می‌آید که میزان انسداد عروق کرونر شما را تشخیص می‌دهد.
• اسکن کلسیم: با سی تی اسکن میزان کلسیم در دیواره عروق کرونر شما را اندازه گیری می‌کنند.
• آزمایش الکتروکاردیوگرام: برای بررسی فعالیت الکتریکی قلب و بررسی ضربان قلب شما تجویز می‌شود.
• اکوکاردیوگرافی: برای بررسی ساختار و عملکرد قلب استفاده می‌شود.

جهت انجام انواع تصویربرداری در مرکز تصویربرداری بیمارستان عدل تهران زیر نظر دکتر آیدین تقی لو، با شماره زیر تماس بگیرید: